W leczeniu zaburzeń emocjonalnych preferujemy pragmatyczną wersję psychoterapii psychodynamicznej z uwzględnieniem farmakoterapii, kładąc podstawowy nacisk na indywidualizowanie technik psychoterapeutycznych w zależności od psychopatologii i typu mechanizmów obronnych pacjenta. 

Podejście psychodynamiczne zostało opracowane na podstawie dorobku współczesnej psychiatrii oraz uznanych koncepcji psychoanalitycznych. Paradygmat psychoanalityczny zakłada, że rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad nieświadomością. Życiem człowieka sterują nieuświadomione mechanizmy działania, wewnętrzne konflikty, pragnienia, potrzeby, sposoby interpretowania rzeczywistości społecznej oraz wzorce relacji interpersonalnych. Kluczem do nieświadomości są marzenia senne, objawy nerwicowe, przejęzyczenia oraz nabyte w dzieciństwie nieuświadomione sposoby tworzenia i przeżywania relacji z innymi ludźmi, a tym samym z terapeutą.

Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację terapeutyczną czyli więź, jaka rozwija się pomiędzy pacjentem a terapeutą w trakcie trwania leczenia. Sesja odbywa się „twarzą w twarz”. Uczestnicy mają ze sobą kontakt wzrokowy, co sprzyja budowaniu wzajemnej relacji. Pacjent zachęcany jest do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, skojarzeniami, odczuciami. Terapeuta stawia hipotezy dotyczące życia psychicznego pacjenta, uwzględniając treści wnoszone przez niego podczas sesji, dane biograficzne i dynamikę relacji terapeutycznej.

Szczególnie istotna dla terapeuty psychodynamicznego jest analiza zjawiska przeniesienia czyli nieświadomego procesu, który polega na kierowaniu do terapeuty oraz innych osób z otoczenia uczuć, oczekiwań, postaw jakie pacjent doświadczał wobec znaczących osób w przeszłości.

Praca terapeutyczna polega na dostarczaniu pacjentowi nowego rozumienia jego rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej oraz umożliwienie mu przeżycia doświadczenia interpersonalnego w relacji terapeutycznej, które stanowi bazę do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i społecznym.

Psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu TFP to model pracy w obrębie nurtu psychoterapii psychodynamiacznej, ukierunkowany na leczenie zaburzeń osobowości (zwłaszcza borderline i narcystycznych). TFP łączy podejście psychodynamiczne ze strukturą i określonym settingiem. Cele leczenia to: zmiana osobowości, mająca swoje odzwierciedlenie w funkcjonowaniu pacjenta i w satysfakcji w jego życiu interpersonalnym i zawodowym, jak też w poprawie objawowej. TFP rozwijana jest od 30 lat przez klinicystów i pracowników naukowych z Instytutu Zaburzeń Osobowości Weill Cornell Medical University i jest popartą empirycznymi dowodami terapią według kryteriów Sekcji 12 (Psychologia kliniczna) Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego.

TFP bazuje na psychodynamicznym modelu relacji z obiektem w psychologicznym funkcjonowaniu. Psychoterapia skupia się na zinternalizowanych obrazach self i innych, które organizują interpersonalne doświadczenia pacjenta. Wyolbrzymione, zniekształcone i nierealistyczne wewnętrzne obrazy self i innych, charakterystyczne dla poważnych zaburzeń osobowości, współwystępują z problemami z regulacją nastroju i relacjami interpersonalnymi. Celem leczenia jest modyfikowanie tych zinternalizowanych wzorców relacji poprzez eksplorowanie ich wtedy, gdy aktywują się w relacji terapeutycznej i innych relacjach interpersonalnych pacjenta. Ostatecznym celem psychoterapii jest stworzenie bardziej stabilnego, realistycznego i lepiej zintegrowanego przeżycia siebie i innych, co prowadzi do poprawy w funkcjonowaniu interpersonalnym i w adaptacji do życia.

TFP jest psychodynamiczną terapią, w której zmiana dokonuje się poprzez skoncentrowanie się na relacjach przeniesieniowych i pozaprzeniesieniowych, jak również poprzez proces interpretacyjny stworzony na potrzeby pracy terapeutycznej.